Interview Eva van Agt
In het begin van haar sportcarrière stak ze meteen de oceaan over. Niet om te fietsen maar om hockey te spelen. Een voorbijrazende pandemie deed haar de fiets ontdekken. Sinds 2022 maakt Eva van Agt deel uit van het profpeloton, waar ze zowel ervaring opdoet als resultaten boekt. Aan de zijde van kopvrouw Marianne Vos reed ze haar eerste volledige voorjaar en verlegde ze haar grenzen. Na een sterk voorjaar wil ze de lijn doortrekken naar de zomer, waar je ze vaak vooraan kan verwachten wanneer de wegen oplopen. De renster van Jumbo-Visma deelt haar ervaringen en ambities in dit gesprek.
Je werd afgelopen maand nog 9de in de Ronde van het Baskenland. Heb je daar ook jezelf verrast?
Absoluut! Ik kreeg de kans om te kijken hoe ver ik kon komen, maar omdat ik nauwelijks getraind had op het verbeteren van mijn threshold had ik er zelf niet zulke hoge verwachtingen van. Ik dacht dat mijn niveau nog heel ver van de wereldtop af zou liggen, en vergeleken met sommige wereldtoppers is dat ook wel zo, maar ik kon beter mee komen op de langere beklimmingen dan ik vooraf had gehoopt. De week ervoor in de Vuelta, had ik veel werk mogen verzetten als knecht. Hier was ik goed van hersteld en het heeft me fysiek gezien blijkbaar goed gedaan
Je toonde jezelf ook in de klassiekers. Op welk terrein zou je je graag het meest willen toeleggen?
Op dit moment probeer ik een zo compleet mogelijke renster te worden. Sprintkoersen trekken me niet, maar zodra het enigszins heuvelachtig en zwaar wordt, vind ik het al snel mooi. Het liefst blijf ik voorlopig op een zo gevarieerd mogelijk terrein rijden. Wat me het beste ligt weet ik ook nog niet. Eerst dacht ik aan zware koersen zoals Luik-Bastenaken-Luik met wat kortere beklimmingen, maar in Spanje heb ik ontdekt dat ik misschien ooit ook de langere beklimmingen aan kan als ik me daarin zou specialiseren.
Wat zijn je doelen voor later dit seizoen?
Deze vraag stelde de ploegleiding me ook in de winter. Toen dacht ik stiekem: Doelen? Mijn doel is al lang bereikt - fietsen bij dit sterrenteam. Sterker nog, dit was nooit een doel, maar een droom. Toen ik vorig jaar begon met koersen was mijn doel om ooit zó goed te worden dat ik bij een team zou kunnen gaan rijden waar mijn fiets gesponsord werd. Aanvankelijk vond ik vooral het trainen heerlijk en leek het me geweldig om dat semi-professioneel te kunnen doen. Inmiddels geniet ik ook enorm van het koersen en krijg ik er zelfs nog een salaris bij: meer dan ik ooit had durven dromen.
Nu het aardig goed gaat durf ik wel wat ambitieuzer te zijn. Concrete doelen voor dit seizoen heb ik niet per se. Ik wil mijn fysieke grenzen blijven verleggen in trainingen, en tijdens elke koers alles eruit halen - “no regrets” zoals mijn ploegleider van vorig jaar altijd zei.
Je bent ploeggenote van Marianne Vos. Kijk je op naar haar?
Zeker - ze heeft me één van haar groene truitjes gegeven na de Vuelta en ik wilde bijna vragen of ze hem kon signeren ;) Ik vond haar altijd al een fantastische renster, maar sinds ik haar persoonlijk heb leren kennen, heb ik alleen nog maar meer respect voor haar gekregen.
Je hebt dit jaar een grote stap voorwaarts gezet in zware wedstrijden. Heb je het seizoen anders voorbereid?
Heb je bepaalde dingen die je altijd doet voor de wedstrijd?
Niet anders dan anderen: nummers opspelden, “stem notes” maken, koffie drinken, soms wat foamrollen of rekken, discussie voeren met teamgenoten over de kledingkeuze, bril poetsen, zonnebrand op, paar keer naar de wc ;)
Ben je opgegroeid in een wielerfamilie?
Mijn vader en opa zijn grote liefhebbers van de sport en hebben de passie aan mij doorgegeven.
Comments
Post a Comment